continuano i momenti di alta poesia...

IDILLIO 'E MMERDA
di Ferdinando Russo
(Napoli, 25.11.1866 - 30.01.1927)
Nu juorno na cacata sulitaria, meza annascosta dint' 'a nu sentiero, c'o sole 'e luglio e c'o profumo 'e Il'aria s'annammuraie d"o strunzo 'e nu pumpiero.
Essa era tonna, acconcia, piccerella, isso era niro, gruosso, frisco frisco; essa era fatta a fforma 'e cuppulella, isso rassumigliava a n'obelisco.
E, cu Il' intermediario 'e nu muscone na bella sera tutta prufumata, 'o strunzo avette 'a dichiarazione d'ammore d'a cacata nnammurata.
Isso era nato sotto mala stella; ca maje nisciuno l'aveva guardato ... Vulette bene a chella cacatella cchiù assaie d'o culo ca l'avea cacato.
Ma stevano luntano; e sulo 'a luna, e sulo 'e pprete e sulo 'e ffrasche verde sapevano 'e turmiente, a uno a uno, 'e chilli duie sperdute piezze 'e mmerda.
E na matina, erano verso Il'otto, nu cato d'acqua 'a copp'a 'na fenesta facette comm"o libbro galeotto 'e 'onna Francesca e Paolo Malatesta.
Benedicenno 'nzieme chella secchia, s'astrignèttero forte. Erano sule: essa Ile regalaje na pellecchia, isso Ile regalaje dduie fasule.
Chiano, sciulianno dint'a ll'acqua 'alice, cu nu curteo 'e muschille int'o sentiero, sotto 'o sole, 'a cacata 'e stiratrice se mrnaretaje c'o strunzo d'o pumpiero.
E in viaggio 'e nozze stetteno abbracciate mmiez'a dduie piezze 'e càntere scassate.